بیوگرافی علی پروین (زندگینامه ورزشکاران)
در زندگینامه ی علی پروین اینگونه آمده است که : علی پروین در ۲۹ شهریور ۱۳۲۵ در تهران دیده به جهان گشود.
بازار تهران یکی از قدیمی ترین محله های پایتخت می باشد و علی پروین فوتبالیست در یکی از کوچه های همین بازار قدیمی دیده به جهان گشود.
کوچه ای که علی پروین در آن متولد شد، “غریبان” نام داشت. البته علی در این محل حضور چندانی نداشت و به خاطر شغل پدرش، اعضای خانواده اش محل زندگی را بارها تغییر دادند که آخرین محل در دوران کم سن سالی او، محله “دولاب”بود.
علی پروین فرزند پنجم خانواده 10 نفری “حاج احمد” به محسوب میشود، اما از نظرخصوصیاتی که داشت، تبدیل به چهره اول خانواده شد. هر افتخاری که از ذهن ما بگذرد، او به آن دست یافته است. البته توانایی های علی پروین فقط به همین افتخارات ورزشی ختم نمی شود، بلکه او صاحب خصوصیاتی بوده و هست، که او را ازدیگران متمایزتر قرار میدهد. در چشم او خیره شدن و دروغ گفتن جز محالات است، چون با لبخند می گوید:”بی خیال”.
علی پروین با دوچرخه خود از دور پیدایش میشود. چشمان سبز او باعث شده تا به او “علی زاغی” هم گویند. بچه های محل با دیدن دوچرخه سواری او در جامیخکوب می شوند. همه اهل محل باچشمان باز و البته دهان بازتر، نظاره گر هنرنمایی کودکی 10 ساله بودند. او با دوچرخه اش لب جوی آبی، که عمیق به نظر میرسد، مثل یک بندباز به جلو می راند و آنقدر روی کارش تمرکز داشت که متوجه اطراف نبود. کافی بود چرخ جلو درون جوی بیفتد فرمان دوچرخه، دندان های جلوی علی زاغی 10 ساله را به شکمش بفرستد، یعنی همان بلایی سرش بیاید که سر برخی از بچه های محل آمد، اما کسی شکست خوردن او را ندیده است.
این بود سرآغازی برمعروفیت علی پروین قصه ما. بزرگترهای محل هرگز او را نصیحت نمی کردند، چرا که معتقد بودند “این بچه انرژی زیادی دارد، نگاهش نافذ است و تا کاری را بلد نباشد، دست به انجام آن نمیزند”.
هیچکس نمی تواند ادعا کند این پسر 10 ساله، که بعدها به اسطوره فوتبال ایران و البته یکی از 3 نفر اول تاریخ ورزش تبدیل شد، الگویی داشته است. خود علی پروین نیز چنین حرفی را تأیید میکند و از الگویی فنی، ورزشی سخن به میان نمی آورد. آری الگوی او خودش بود. جالب این که حتی بچه های بزرگتر از علی پروین، در محل دولاب تهران، پروین را الگوی خود می دانستند.
عکس علی پروین
علی پروین هرکجا پا می گذاشت، دور و برش شلوغ میشد. البته کسی این کوچولوی خوشبخت را روزها در محل نمیدید. صبح زود سرکار میرفت و غروب به خانه باز میگشت. وقتی پدرش او را برای یاد گرفتن یک حرفه پیش دوست طلا سازش برد، تنها چند هفته از سرکار رفتن فرزندش نمی گذشت که استاد کاران دیگر، به فکر تصاحب این شاگرد زرنگ افتادند.
نشاندن نگین روی انگشتر، یکی از مراحل سخت حرفه ای است که علی پروین آن را به عنوان شغل خود انتخاب نموده بود. همان طور که خواندید او در این حرفه خیلی زود به یک استادکار مبدل شد و علت اصلی این امر هم، نلرزیدن دست او بود. پروین با چنان دقتی نگین را روی انگشتر سوار میکرد که تعجب استادش رابر می انگیخت. علی پروین برای کار حتی از ذره بین هم استفاده نمیکرد، چون چشمانش به حد کافی تیزبین بود.
با هر یک از دوستان آن روزهای علی پروین که همکلام شویم، به این نتیجه می رسیم که علی پروین استعداد بالایی در یادگیری داشته است. به قول معروف ذهنش همه آنچه را که استاد می گفت، بدون پس و پیش شدن حتی یک “واو” بایگانی میکرد. به قول دوستانش نیز، علی زاغی اگر ادامه تحصیل میداد، به طور حتم به یکی از مردان درجه یک ایران تبدیل میشد اما چون آن زمان درس و مشق اهمیت این روزها را نداشت و بیشتر مردم به خاطر مشکلات اقتصادی به دنبال بیرون کشیدن گلیم خود از آب بودند، علی پروین نیز کار و کاسبی را از سن پایین آغاز نمود.
البته فراموش نکنیم که پدر پروین مرد ثروتمندی بود و علی احتیاجی به کارکردن، آنهم در سن پایین نداشت، اما در آن زمان چنین رسم بود که بچه ها، به ویژه پسران، از سنین پایین دنبال آموزش دیدن حرفه ای می رفتند، تا در آینده گرفتار مشکلات اقتصادی نشوند، به همین علت علی پروین خیلی زود از درس و مدرسه جدا شد و این در حالی بود که او به خاطر هوش سرشارش تعجب معلمان خود را نیز برانگیخته بود.
کاپیتان علی پروین فوتبالیست
علی پروین اولین بار که با توپ فوتبال آشنا شد، انگار نیمه گمشده خود را پیدا کرده بود. زمانیکه 4 یا 5 ساله بود، پیش از اینکه با توپ بازی کند، به آن خیره میشد و مدت زمان زیادی آن را نگاه میکرد. با یک توپ می توانست از کله سحر تا اذان ظهر بازی کند. در ضمن او از همان دوران کودکی کاپیتان بچه های محل بود و کسی اصلاً به خود اجازه نمیداد در جایی که علی زاغی حضور داشت،حرف از کاپیتانی بزند.
البته او خود هرگز ادعای کاپیتانی نمیکرد، اما خداوند به او نیرویی داده بود که همه را به سوی خود جذب میکرد و البته توانایی هایش نیز سرشار بود، چنانچه همان طورکه میدانید او بعدها کاپیتان بی جانشین سال های پرافتخار پرسپولیس و تیم ملی شد.
علی پروین، انگار کاپیتان به دنیا آمده بود و روز خداحافظی از فوتبال نیز به همه ثابت کرد که فوتبال ایران دیگر کاپیتانی مانند او به چشم نخواهد دید. او برای آخرین بار بازوبند کاپیتانی را در بازی پرسپولیس، دارایی در سال 1366(27 تیرماه) به بازو بست.
بعد از رفتن علی پروین، پرسپولیس، دیگر همچون او را به خود ندید و البته فوتبال ایران نیز برای همیشه از ستاره ای در حد و اندازه های علی پروین محروم شد.
علی پروین و همسرش
برگ کوچکی از خاطرات پروین
علی پروین مانند هر فوتبالیستی مسیرهای ترقی را طی نمود و از “کیان” به تیم ملی رسید. در این تیم زیر نظر “منصور امیر آصفی” کار میکرد که به تیم ملی دعوت شد. در سال 46 زمانیکه بازی حساسی با تیم “شهربانی” داشت، توسط “رایکوف” به تیم ملی جوانان دعوت شد. آن زمان ناصر حجازی و ناصر عبداللهی هم از همبازیان او بودند.
علی پروین سپس از کیان به “پیمان” رفت، اما پیمان نیز پس از مدتی منحل شد. علی پروین می گوید: یک روز درخانه نشسته بودیم که همایون بهزادی و دکتربرومند به سراغم آمدند و به خاطر آنها باپرسپولیس قرارداد امضا کردم.
علی الهی اولین مربی علی پروین بود که به خاطر رفاقت با برادر بزرگتر پروین (عباس) خواست که پروین در تیم “عارف” بازی کند. او آن زمان 15 سال بیشتر نداشت.
علی پروین میگوید: بهترین بازی عمرم با استرالیا در پیکارهای مقدماتی جام جهانی 1978 بود که در ورزشگاه آزادی برگزار شد و بازی، با پاس گل من (1 بر صفر) به سود ما تمام شد.
علی پروین در مدت بازی اش هیچ الگوی خاصی برای خود در نظر نگرفته بود. زمانی که نوجوان بود، هیچ وقت نمیگفت دوست دارم فلانی شوم یا… او میگفت: می خواهم خودم باشم; علی پروین.
زمانی بود که تیم “کریستال پالاس” انگلیس خواهان علی پروین بود و مبلغ پیشنهادی آن زمان برای شماره 7 ایران، 500 هزار دلار بود. پدرش موافقت خود را اعلام کرد که علی پروین به انگلیس برود، اما مادر گفت: “تو هنوز بچه ای، آنجا دیوانه میشوی، نمی توانی دوام بیاوری… در غربت روحیه ات به هم میریزد و…” این شد که او از رفتن به انگلیس منصرف شد.
اولین اخراج علی پروین مربوط به زمانی می باشد که در بازی های محلی در خیابان عارف بازی میکرد. او در یک مسابقه حساس با تیم عارف به مصاف تیم پیمان رفت. قضاوت این دیدار هم برعهده رضا غیاثی بود. او فکر کرد چون رضاغیاثی بچه محل اوست، با خشونت او مدارا میکند، اما زمانی که اولین حرکت خشن را انجام داد، توسط رفیق و هم محلی اش (رضا غیاثی) از میدان اخراج شد.
علی پروین در کارنامه خود مربیگری تیم ملی و پرسپولیس را دارد.
افتخارات علی پروین
پیکان
قهرمانی در جام باشگاه های تهران با پیکان (۱۹۶۹)
قهرمانی در جام دوستی با تیم پیکان (۱۹۶۹)
پرسپولیس
قهرمانی در جام تخت جمشید با تیم پرسپولیس (۱۹۷۳)
قهرمانی در جام تخت جمشید با تیم پرسپولیس (۱۹۷۵)
قهرمانی در جام وحدت با تیم پرسپولیس (۱۹۸۱)
قهرمانی در جام باشگاه های تهران با تیم پرسپولیس (۱۹۸۲)
قهرمانی در جام حدفی تهران با تیم پرسپولیس (۱۹۸۲)
قهرمانی در جام باشگاه های تهران با تیم پرسپولیس (۱۹۸۶)
قهرمانی در جام باشگاه های تهران با تیم پرسپولیس (۱۹۸۷)
قهرمانی در جام حدفی تهران با تیم پرسپولیس (۱۹۸۷)
قهرمانی در جام حذفی ایران با تیم پرسپولیس (۱۹۸۷)
قهرمانی در جام باشگاه‌های تهران با تیم پرسپولیس (۱۹۸۸)
قهرمانی در جام ۱۷ شهریور با تیم پرسپولیس (۱۹۸۹)
جام برندگان جام آسیا با تیم پرسپولیس (۱۹۹۱)
قهرمانی در جام حذفی ایران با تیم پرسپولیس (۱۹۹۲)
قهرمانی در لیگ آزادگان با تیم پرسپولیس (۱۹۹۸–۱۹۹۹)
قهرمانی در اولین دوره لیگ برتر فوتبال ایران با تیم پرسپولیس (۲۰۰۱)
ملی
قهرمانی در جام منطقه ای با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۰)
قهرمانی در جام کوروش با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۱)
شرکت در بازی های المپیک ۱۹۷۲ با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۲)
قهرمانی در جام ملت های آسیا با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۲)
قهرمانی در بازی های آسیایی با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۴)
شرکت در بازی های المپیک ۱۹۷۶ با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۶)
گلزنی برای تیم ملی فوتبال ایران در بازی های المپیک ۱۹۷۶ برابر تیم لهستان (۱۹۷۶)
قهرمانی در جام ملت های آسیا ۱۹۷۶ با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۶)
بازی در جام جهانی فوتبال ۱۹۷۸ آرژانتین با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۷۸)
قهرمانی در بازی های آسیایی با تیم ملی فوتبال ایران (۱۹۹۰)
منبع: پرورش افکار
